คุยกับผู้เขียน

"ถ้าผมไม่ได้เป็นนักฟิสิกส์ ผมคงจะเป็นนักดนตรี ผมมักจะคิดเป็นดนตรี ผมเพ้อระหว่างวันเป็นดนตรี ผมเห็นชีวิตของผมผ่านดนตรี ความสุขส่วนใหญ่ในชีวิตก็มาจากดนตรีนี่เอง"
- อัลเบิร์ต ไอสไตน์ 

ผู้เขียนลองนั่งนึกถึงประโยคนี้ที่ไร ก็อดนึกถึงตัวเองไม่ได้เชียวหล่ะครับ ก็แหม นอกจากจะชอบเล่นกีต้าร์เป็นชีวิตจิตใจแล้ว ผู้เขียนยังเป็นนักฟิสิกส์เหมือนกับคุณปู่ไอสไตน์คนนี้อีกต่างหาก เว้นเสียแต่ว่าคงไม่ได้คิดค้นทฤษฎีอะไรน่าปวดหัวอย่างนั้น

พูดถึงครั้งแรกที่ได้จับกีต้าร์ ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นก็คงอายุสัก 12 ปีได้ ยังจำได้อยู่เลยครับว่า ครูสอนให้ทำอะไร ผู้เขียนก็ทำไปอย่างนั้น งงๆมึนๆ โดยไม่ใส่ใจเลยว่ามันจะเป็นเพลงหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าท้าทายดีที่จะทำแบบฝึกหัดให้สำเร็จไปเรื่อยๆ

... มารู้ตัวเข้าอีกที จะกินจะนอน แม้กระทั่งดูหนัง ก็ต้องมีมันไว้ข้างกายตลอดเลยหล่ะครับ กีต้าร์นี่มันมีมนต์ขลังจริงๆ

ดนตรีนี่ก็แปลก โน๊ตดนตรีมีแค่ 12 ตัวรวมชาร์ฟแฟรต จังหวะสั้นยาวก็มีแค่โน๊ตตัวกลม มีหางบ้าง หัวดำบ้าง นับดูแล้วก็มีไม่กี่ตัว แต่พอเอาทั้งหมดมารวมกัน โอโห ขนาดมนุษย์เราเล่นดนตรีกันมาเป็นพันๆปีก็ยังไม่เห็นเบื่อกันเลยแหะ

และถ้าใครว่าเล่นดนตรีแล้วเสียการเรียนละก็ ผู้เขียนขอค้านว่าไม่จริง จะมีการพักผ่อนแบบไหนอีกหล่ะครับ ที่ดีไปกว่าการได้ฟังดนตรีสบายๆ หรือมีอารมเครียด เศร้า อกหัก ผิดหวัง ก็หาเพลงที่สื่อถึงอารมณ์นั้นสักเพลง ร้องออกไปให้ดังๆ ระบายออกไปผ่านเสียงดนตรี ใครมีปิ๊คกีต้าร์ ก็หาคอร์ดมาจับสักคอร์ด แล้วดีดออกไปให้ดังๆ เหมือนอย่างท่อนฮุกในเพลงดังสมัยก่อน...
                "ตีมันให้ดัง ให้เสียงดังไปยังฟ้า คงดังกลับมา ถ้าหัวใจมีเพลง"

 มาสนุกกับ มนต์ขลังของ  "ดนตรี" ด้วยกันครับ

ทิว
(จิรวัฒน์ ตั้งปณิธานนท์)
๑๔ มีนาคม ๒๕๕๕

ป.ล. ติดตามแฟนเฟจของผู้เขียนได้ที่ http://www.facebook.com/Puntabs